Kürtçe Makaleler

“Eyd e, lê nikarim herim mala Kon”


03.10.2009-Ankara

Cejna yekemîn a ku di bîr û hiş de maye kîjan e? Nizanim. Bi qasî ku tê bîra min sal zivistan bû. Terzî apê min bû, şalekî xweşik ji min re dirûtibû. Jixwe ez jî şagirtê wî bûm. Têra min bexşîş ji min re hatibûn. Têra berikên demençeya derewîn, heqê deydik û siwarbûna bisiklêt û motosîkletên Forsonê Bajarî û qundireyeke Sumerbankê hebûn.

Yanî keyf, keyfa min bû. Hevalê mîna min şagirt, me pêkve tûrik beriya rojekê amadekiribû ji bo şekir û pere berhevkirinê.

Hewa sar bû, baran û herî hebû. Em ji Mizgefta Mazîlevdîn heta bi Mizgefta Qijlê, ji wir jî heta bi Mizgefta Elî Kiçî, heta bi Taxa mala Hedlê û ji wir jî heta bi Wêsîk û car din heta bi Mizgefta Şêx Huseynê Kinikî li şekir, pere, dendik û hêkan geriyabûn.

Ji sibê heta bi êvarê, sê çar caran hatibûm mal, min qundireya xwe ya Sumerbankê bi paç û potikan paqij kiribû.

Dawî em çûbûn, me motosiklêt û bisiklêtê Forsonê kirê kiribû, em li erebeya dewaran siwar bûbûn, me li ser erebeya dewaran gotibû, “Gel Gidelim Pazara, et alalim erkeklere, erkeklere afiyet olsin, kizlara dert olsin”…keçikan jî gotibû, “Gel gidelim Pazara, et alalim kizlara, kizlara afiyet olsin, erkeklere dert olsin.”

Welhasil…li navçeyeke li ser xetê, navçeyeke jihevdeketî, xizan û jibîrbûyî, ferdê malbateke ketî dikare çawa derbas bike, wisa dibihûrî cejna yekemîn.

Em cejna ku xeyal meyal tê bîra min li wir bihêlin; dixwazim behsa cejna xwe ya dawîn bikim.

Sal 2009…meh îlon. Roj 20. Mekan dîsa Nisêbîn.

Wargehê zarokatiya min, şûnwarê wê cejna ku min li jor lîçekî behs jê kir.

Li ser komputurê rûniştibûm. Saet xwar jor 8ê destê sibehê.
MSNya min vekiribû. Bi destûra Konê Reş. Nivîskarê dildar, xwedîtab. Yê ku bi zulma Hafiz û kurê wî Beşer Esad pijiyaye.
Belê Kek Kono!

Min li ser MSNê jî, destûr xwestibû û ji te re gotibû ezê notekê bihêlim ji tarîxê re…Min got ezê bibêjim: “Dûrbûna mala me û ya Kon, nêzîkî hezar metroyî ye, lê em nikarin biçin eydaniya hev…”

Naxwe dubare destûr Kon, ez diyaloga me diweşînim:

Hasan Kaya: Wey pîroz be keko!

Hasan Kaya: Bawer bike ji xwedê, ev saeteke li ser Qamişlo difikirim, min noten xwe nivisîn , nivîsa min a bê, li ser Binxetê ye;

“Cejn e û nikarim herim mala Konê Reş”

Kone Reş: A we jî, Her sal bi xêr û xweşî, gava em li mala digeriyan şekir didan me û wilo ji me re digotin.

Hasan Kaya: Di navbera mala me û ya Kon de 1000 metre heye, lê nikarim werim eydaniya we.

Kone Reş: Temam bike û rewşenbîriya me ya bi Erebî jî derbas bike.

Hasan Kaya: Kurê Eshed nahêle.

Kone Reş: Tu bi Xwedêkî binivîsîne.

Hasan Kaya: Mala Eshedo nahêlin hûn azad bibin heyra…

Kone Reş: hh (tiqe tiq...)

Hasan Kaya: Sernîvisa min, “Eyd e, lê nikarim herim mala Kon” û tu bi xwede bikî, te îro kî li sukê û li nav malan dît, bêje “Hesen ewê bihata cejna we, lê mudeta Pasaporta wî tije bûbû…” Erê yao, tu werê ber goristana Cihûyan dengê te, ewê werî min.

Not: Konê Reş, nivîskar û Lêkolîner e, li Suriye-Qamişlo dijî.