Lê dema mazlûm zilmê dikin; dîwar ker, dev lal, kolan kor, bajar bêpêjn dibin…mêjiyê rewşenbîriyê diçeliqe, serhildêriya pênûsê nikulê xwe bera erdê dide.
Dema mazlûm zilmê dikin; helkehelk û gurpegurpa sîngê delûdîniya comerdiya çêyemêrên qada tax û bajaran fiş dibe...bajar dibe bûkeke fedyok û simbêlboq dikevine jorên malên xwe…cilikê dikşînin serê xwe.
Dema mazlûm zilmê dikin li zarok, bêguneh, bêhay û kes û kûsan;qîmetê “Gotin”, “Ahd” û “Wefa”yê di nav qalikê pirtûkên pîroz de qelp dibe.
Zalimên serdest û zalimên bindest; kewn û meharata xwe ya çavsoriyê di serê jinên ji ber xwe fedîkirî, di serê mêrên berketî û zarokên wekî nergizan re derdixin.
Zalim kêrên xwe…zalim hêrsa xwe sû dikin… zalim kursî û seltaneta xwe gur dikin. Zalim xwe tatmîn dikin; her ku ew xwe tatmîn dikin û kef bi devê wan dikeve, dayikek welatekî winda dike.
Her ku zalimekî serdest…an ku her ku zalimekî mazlûm weledê dayikekê diçilmisîne; welatek seranser talan dibe, welatek dimire bo dayikekê..!
Her ku dayikek digrî li Diyarbekir; çi zilma serdest, çi zilma mazlûm guhê xwe digre, çavên xwe miç dike û kef bi dev dikeve ji eşqa kursî û seltanetê.
Her ku dayikek digrî li diyarbekir; leşkerek dibişire…her ku dayikek digrî; leşkerekî serdest û leşkerekî mazlûm dikeve cezbeya serkeftinê..!
